Jacques Deroo schetst ons een stuk belangrijke geschiedenis gedurende 10 dagen.
We mogen de Canadezen NOOIT vergeten.
80 jaar geleden werd Bredene bevrijd door de Canadezen. Vandaag 6 september = deel 6 = (Eindelijk) DAAR ZIJN ZE !!!!
Reeds op 2 september hadden de Amerikanen onze grens over gestoken en op 3 september de Engelsen. Brussel en Antwerpen werden bevrijd. Waar bleven de Canadezen?
Zij hadden een grote weerstand rond Duinkerke, ze lieten dit echter links liggen en wilden direct de Belgische grens oversteken. Helaas de Duitsers hadden grote kustgebieden onder water gezet en zodoende waren de Canadezen verplicht om grote bocht te maken via Leisele om onze kustgemeenten te bevrijden.
Op 5 september ‘s avonds staken Canadese troepen de Frans-Belgische grens te Leisele (deelgemeente van Alveringen) over. Op 6 september vroeg in de ochtend was er een andere Canadese troep die wat verder de grens over stak, nl te Abeele (Poperinge).
Welke Canadese troepen?
Het Eerste Canadese Leger bestond uit 1ste en 2de Legerkamp. Bij dit 2de behoorde ook de 2de infanteriedivisie en 4de infanteriedivisie (olv generaal Foster, waaronder 18de Armoueed Car Regiment met de 12th Manitoba Dragoons als verkenningseenheid). Het waren die eenheden die te Leisele de grens hadden overgestoken en later de kust zouden bevrijden. Bij de 2de oversteek was het de Eerste Poolse (!) Pantserdivisie olv generaal Maczek, die tot de 1ste Canadese Leger behoorde. Deze trokken door naar Westouter, vervolgens naar Poperinge die om 12u45 werd bevrijd. Om 13u30 arriveerden ze te Vlamertinge, op enkele km van Ieper (waar verzetsstrijders 193 Duitsers gevangen namen en opsloten in de gemeenteschool. Daar geraakten ze verwikkeld in een man tot man gevecht met de Duitsers waarbij 12 Polen sneuvelden. Dan naar Langemark, Hooglede, Roeselare (7 september) en Tielt (8 september) waar het een moeilijke strijd ontstond. Bij Aalter moesten ze het kanaal Brugge-Gent over. Op 12-14 werd Gent bevrijd. De inwoners dachten dat het “Engelsen” waren, maar het waren tot ieders verbazing “Polen”.
Voor de kustgemeenten was het echter die eerste grensoversteek te Leisele het belangrijkste: het Tweede Canadese Leger die voor de bevrijdingen zorgde, daarom dat ik voortaan wat dieper op die gebeurtenissen inga.
Van Leisele trokken ze verder naar Oost-Vleteren, Reninge, Lo, Nieuwkapelle en Oudekapelle. Te Oudekapelle werden de Canadese troepen opgesplitst: de ene richting Brugge en de andere richting Veurne. Meer over die laatste opsplitsing morgen, maar toch nog iets over Diksmuide. Toen de voorhoede, 12de Manitoba’s Dragoons, ditmaal met 4 eskadrons gevechtswagens (w.o. Staghounds met zware bewapening) daar aankwamen bemerkten ze dat de noodbrug de grote militaire kolommen niet konden dragen. Daarom werd op 6 september gestart met een houten brug op die brug te leggen met hulp van plaatselijke aannemers en 70 vrijwilligers. ‘s Anderdaags, op 7 september, om 16u konden ze zo de IJzer over rijden (600 tanks, 1800 voertuigen, duurde 10 uren!). Ze reden naar Leke, Torhout en voorzijde van Brugge (Oostkamp). Daar wachtte hen een moeilijke opdracht: ze moesten over het kanaal Brugge-Gent.
Maar toch wil ik nog iets vertellen wat er 3 dagen eerder te Diksmuide met de “dodentrein” is gebeurd.
3 september 1944. Een trein met beestenwagons vol gejouwd met 286 joden, gedeporteerden en politieke gevangenen, komende uit Frankrijk stopte in Diksmuide. De trein kon niet verder omdat de verzetsstrijders de spoorlijn eerder hadden opgeblazen. Omdat ze dreigende te stikken konden de verzetsstrijders de Duitse bewakers overhalen om deze mensen onder te brengen in de stadsschool. In groepen werden ze te voet overgebracht, maar onderweg namen bewoners diverse gevangenen in hun huizen om onder te duiken. Meer erover in het boek “de trein naar de hel”, die later ook verfilmd werd.
