Toen Marijke’s man Chay met coronasymptomen in kritieke toestand weggebracht werd, zakte de wereld weg onder haar voeten. “Iemand die het niet meegemaakt heeft, kan niet weten wat het is”, klinkt het bij Marijke. Om het personeel van AZ Sint Jan Oostende te bedanken zorgde ze voor een leuke verrassing.
Marijke Vandenbroucke (51) en Chay Nowé (54) waren in februari nog op skivakantie geweest. “Chay werd daar een beetje grieperig, maar wij hebben altijd medicatie mee op reis. Na het innemen van die medicatie ging het beter”, vertelt Marijke. Marijke en Chay kwamen thuis van hun skivakantie en er leek geen vuiltje aan de lucht. Tot 16 maart, toen werd Chay ziek en werd hun hele leven overhoop gegooid. “Ik had zware hoofdpijn en al mijn spieren deden pijn”, vertelt Chay, die staatssecretaris is van Cambodja in België.
“De dokter kwam en alle symptomen wezen in de richting van een griep. Ik kreeg antibiotica voorgeschreven, maar vier dagen later merkte ik geen enkele verbetering, integendeel. Het voelde alsof ik elk moment kon sterven. Nooit eerder was ik zo ziek geweest.”
Op aanraden van de dokter trokken Marijke en Chay, enkele dagen voor de eerste triagepunten werden opgestart, naar het ziekenhuis. “Daar werd Chay niet getest omdat hij op dat moment geen hoge koorts maakte, maar die maakte hij wel degelijk, maar doordat hij paracetamol nam tegen de hoofdpijn was die koorts ook gezakt. Ook echt snakken naar adem deed hij niet, maar dat bewees blijkbaar niets. Chay werd alsmaar zieker en leek echt te sterven”, zucht Marijke, nog steeds aangedaan door de hele situatie.
De focus werd alleen maar op corona gelegd, maar misschien was er wel iets anders aan de hand, dacht het koppel. Na lang aandringen werd Chay ontvangen het triagepunt in De Blomme. Daar werd bevestigd waar al langer voor gevreesd werd: corona had Chay te pakken gekregen en hoe… “Ik kon amper nog op mijn benen staan”, gaat Chay verder. “Ik werd er meteen op de grond gelegd, aangezien ik constant door mijn benen ging en kreeg er te horen dat ik met een ambulance onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht zou worden. Ik wist meteen dat de situatie ernstig was. Eens aangekomen in het ziekenhuis bleek mijn toestand zelfs kritiek te zijn.”
Marijke mocht niet mee met de ambulance en moest haar man achterlaten. “Hij had zijn gsm bij, maar geen oplader. Ik kon hem niet bellen en hoorde hem twee dagen niet. Ondertussen wist ik niet goed hoe het nu precies met hem ging”, weet Marijke nog. Marijke ging door een hel, maar Chay des te meer. “Ik begon al na te denken over de dood”, zucht Chay, met tranen in de ogen. “Mijn werk hier was nog niet af, maar ik zou mijn gezin moeten achterlaten. Ik had geen afscheid genomen van mijn kinderen en zou alleen sterven… die gedachten spookten constant door mijn hoofd. Ik kon alleen maar aan hen denken. Ooit kwam ik in België toe als vluchteling. Ik maakte oorlogen mee, ik zou nu toch niet sterven door en virus? Ik ben echt bang geweest. Ik voelde me zo leeglopen…”
Iets meer dan twee weken geleden mocht Chay na twee weken het AZ Sint-Jan verlaten. Voldoende om naar huis te gaan, maar nog niet helemaal de oude. “Ik moest terug leren om mijn spieren te gebruiken. Wandelen ging nog amper en ook spreken is nog steeds moeilijk. Alles wat ik doe is zo vermoeiend. Het zal rustig opbouwen worden, maar ik leef en dat is het allerbelangrijkste. Toen ik dacht dat ik mijn kinderen en mijn vrouw nooit meer zou zien stortte mijn wereld in. Ik kijk nu alleen nog naar de toekomst en leef van dag tot dag. Het virus had me bijna te pakken, maar ik ben blijven vechten… voor mijn kinderen en voor mijn vrouw”, aldus Chay.
Marijke runt samen met haar dochter en schoonzoon
Bakkerij Deschacht
in de Duinenstraat in Bredene. “Omdat we zo dankbaar zijn voor de goede zorgen en uit respect voor het harde werk van het personeel hebben we besloten om hen te verrassen. Daarom hebben we woensdagmorgen brood en koffiekoeken geleverd in het ziekenhuis.
“Mijn man heeft zijn leven te danken aan de verpleegkundigen en de dokters van het AZ Sint-Jan. Dan is het voor ons maar een kleine moeite om hen op deze manier te bedanken. Hij is er nog en dat is alleen dankzij hen. Chapeau dat die mensen zich dagelijks inzetten”, besluit Marijke.
Tekst: Jeffrey Roos
